Seth Price | Social Synthetic

Seth Price maakt voor zijn kunstwerken gebruik van de onuitputtelijke bron die het Internet heet. De overzichtstentoonstelling Social Synthetic in het Stedelijk Museum in Amsterdam vertoond dan ook een wisseling van luchtige werken, maar ook ongemakkelijk gewelddadige beelden.

Door Marijke Phoa

Seth Price – Social Synthetic
15 apr 2017 – 3 sep 2017
Stedelijk Museum Amsterdam

Ik ben in de luxe positie dat ik een baan heb met flexibele uren, waardoor ik mijzelf soms op een woensdagmiddag rond half vijf in een museum kan begeven. Voor de overzichtstentoonstelling van Seth Price was dat blijkbaar het ideale tijdstip, want het was er bijna uitgestorven. En hoewel ik in de eerste instantie dacht dat het kwam omdat de marketing voor Seth Price nou niet zo heel bijzonder was (lees, het heeft geen 8 meter hoge poster aan de gevel hangen zoals Ed van der Elsken dat wel heeft), was het ook erg rustig bij de Ed van der Elsken tentoonstelling. Genoeg ruimte  voor bezinning bij alle werken dus.

Aangezien ik al van de reclameposters gezien had dat het werk van Price niet zo heel makkelijk te duiden was, en ik eerlijk gezegd tot voor de opening nog nooit van hem gehoord had, leek het mij in dit geval handig om een gratis audio-tour mee te pakken bij de balie. Vervolgens liep ik de prachtige centrale trap van het museum op waar Price recht erboven een projectie heeft hangen. Op de drie grote schermen wordt de huid van een inktvis in minuscule details getoond, wat hij later ook met een menselijke arm doet. De beelden zijn gemaakt door een robotarm die wel 10.000 foto’s heeft gemaakt van de huid, die daarna met software om satellietfoto’s aan elkaar te plakken worden samengevoegd tot deze mega-hoge-resolutie-foto.

Ten eerste hou ik er altijd van dat die grote ruimte boven de trap van het museum gebruikt wordt. Ten tweede vind ik het ontzettend leuk dat Price in zijn tentoonstelling nog meer ingrepen doet in de museumruimte. Zo zijn bij Price de bekende ‘beveiligingskoorden’, die voorkomen dat het publiek te dicht op een werk gaan staan, op een speelse manier uitgezet door de ruimte. Volg je de koorden dan kijk je soms eens omhoog, waar op dat moment vlakbij ook een kunstwerk hangt, of gaat het koord dwars door een kunstwerk heen (of de muur).

Toch staat dit speelse karakter soms scherp in contrast met de gewelddadige beelden die je in deze tentoonstelling tegenkomt. Zo hangt er een grafische vertolking van de onthoofdingsvideo’s van IS op een doorzichtige folie op verschillende plekken in de zalen. Ook voel je je als een dom visje in het diepe gelokt door een lichtje van een diepzeehengelvis, als je op het geluid van Price zijn stem afkomt om vervolgens nog meer gruwelijke beelden te zien van bebloede ledematen in het werk Digital Video Effects: “Holes”. Of je bent getuige van de aanslag op Ronald Reagan op een ander beeldscherm.

Price werkt graag met producten uit de massacultuur. Of het nou gewelddadige beelden zijn van het internet, of verpakkingsmateriaal voor het vervoeren van producten. Hij is bijvoorbeeld gefascineerd hoe een jas, ontworpen tijdens de WOII, zich een weg gebaand heeft naar een iconisch kledingstuk van zowel de hiphop scene of de punks, en tegenwoordig beschikbaar voor elke middelbare scholier: de bomberjack. Om hem daarom te vereeuwigen heeft hij een mal van de jas overgoten met polystyreen.


Deze toevallige voorbijganger wilde best even model staan voor een demonstratie van de alomtegenwoordigheid van de jas

Enigszins afgeleid door mijn audiotour heb ik blijkbaar totaal gemist dat Price zelf alle bijgaande tekstbordjes geschreven heeft. Deze schijnen verwarrend en bizar te zijn, wat dus misschien niet heel fijn is als je al moeite hebt met het werk te doorgronden. Maar die heb ik dus niet gelezen. En soms moet je misschien ook gewoon de werken nemen zoals ze zijn. Bijvoorbeeld de borsten en vuisten die Price in eenzelfde polystyreen heeft vereeuwigd. Je zou daar een hele diepe betekenis achter kunnen schrijven, bijvoorbeeld dat het gaat om ‘the pressures of modernity on the body and the self’. Maar als het te zwaar wordt kan ik mij niet voorstellen dat Price het je kwalijk zou nemen als je het puur esthetisch bekijkt.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *