Martin Creed | Say Cheese

‘I wanna make an announcement, I wanna make an announcement’ namelijk: Martin Creeds tentoonstelling Say Cheese is ontzettend leuk, verrassend en slim. Niet altijd door hem zelf gemaakt, maar wel door hem zelf bedacht vanuit zijn eigen fobieën. 

Door Marijke Phoa

Martin Creed – Say Cheese
21 jan 2017 – 7 mei 2017
Museum Voorlinden

In Museum Voorlinden, misschien wel nog het meest bekend vanwege het kortstondige directeurschap van Wim Pijbes, is op dit moment de tentoonstelling Say Cheese van Martin Creed te zien. Een man die van alles verzamelt, allerlei fobieën heeft (kaas en vleesvingers) en enorm veel humor bezit.

Een tentoonstelling met humor, daar moet je iemand met humor mee naartoe nemen, dus mijn vader was mijn gewillige slachtoffer. In mijn ode aan hem is al te lezen hoe hij lak aan regels heeft, wat in deze tentoonstelling af en toe goed van pas komt.

Zo begin je aan de tentoonstelling door een zaal te betreden die voor de helft gevuld is met ballonnen. Dit is altijd al mijn kinderdroom geweest! Ooit had ik van een feest in het wijkcentrum alle ballonnen mogen meenemen, maar toen ik deze in mijn kamer (14m2) had gelegd bleek de hoeveelheid enkel één laag over de vloer te beslaan. Om dan nu deze droom gerealiseerd te zien…ik was enthousiast zoals je je kunt voorstellen. Voor wij aan de zaal begonnen werd ons echter vriendelijk doch dringend verzocht om enkel in een rechte lijn naar de andere kant van de zaal ons naar de uitgang weer te begeven. Dan kent deze suppoost mijn vader niet, hij sloeg de eerste de beste kans die hij had linksaf.
Het interessante aan het werk was dat de speelsheid van de ballonnen, als je er eventjes de tijd voor neemt om er echt tussen te zijn, omslaat naar een claustrofobische omgeving. Ja in het begin is het leuk om ze in de lucht te gooien (wat mooie foto’s oplevert), maar wanneer je vandaaruit weer je weg naar elkaar en naar de uitgang moet vinden is het desoriënterend en verstikkend. Ik kan mij voorstellen dat de suppoosten paniekaanvallen wil voorkomen bij dit werk, maar dat is aan de andere kant ook waar het werk om draait.

De rest van de tentoonstelling vertoont een zekere verzameldrang van de kunstenaar en (zijn?) fobische behoeftes om zaken te ordenen. Cactussen op volgorde van grootte gezet, tafels op elkaar gestapeld en een verzameling van de kunstenaars zijn haar. Wanneer er door omstandigheden de volgorde niet meer klopt, heeft het museum strikte instructies gekregen over hoe zij planten bijvoorbeeld moeten verpotten en omwisselen qua omvang.

Martin Creed is verder een muziekmaker met een goed gevoel voor humor. De teksten zijn interessant, en zitten slim in elkaar. Als videoclips bewerkt hij het één en ander, maar er zit in het overzicht een prachtige video over mensen met een ‘afwijking’ die de straat over steken. Van een bejaarde tot iemand met een dwarslaesie. Het is een mooie visuele herinnering hoe verschillend wij kunnen zijn, en hoe iets gemakkelijk een straat oversteken voor de gemiddelde persoon kan zijn.

De tentoonstelling is al met al vooral een eerbetoon uit het moois dat voort kan komen uit ‘afwijkingen’. Het levert namelijk ontzettend leuk esthetisch werk op.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *